Celebracje liturgiczne Wielkiego Tygodnia mają swoją głęboką wymowę i logikę, która często umyka to naszej uwadze. I z konieczności koncentrujemy się na estetycznym lub tylko uczuciowo-pobożnościowym uczestnictwie w nabożeństwach, bez głębszego zaangażowania płynącego ze świadomej wiary i zrozumienia liturgii.

Wstępem i niejako zapowiedzią Wielkiego Tygodnia jest Niedziela Palmowa. Najpierw wspominamy tryumfalny wjazd Chrystusa do Jerozolimy. Procesja z poświęconymi palmami przypomina entuzjazm tłumów, witających Króla wjeżdżającego pokornie na osiołku do Jerozolimy. Jednak Ci sami ludzie, którzy witali Chrystusa radosnym „Hosanna”, za kilka równie głośno krzyczą: „Ukrzyżuj Go! Nie mamy króla poza cezarem!”. Przypomina nam o tym wstrząsający opis Męki Pańskiej, czytany w czasie Mszy Świętej, który uświadamia również, jak blisko jest od podziwu do nienawiści, jak niestała jest nasza wiara, podatna na wpływ innych i reakcje tłumu.